theatre — Anna Krauze - Blog

It has been my goal to perform at the Edinburgh Festival Fringe ever since I came to the UK for the first time - and for good reasons. It’s not only the biggest theatre festival in the world offering amazing opportunities, but also an incredible adventure in a city that for a month becomes this glorious, colourful, energetic space full of people living their dream. Sounds great! Is it easy? No, it definitely isn’t! Do you need to be ready for things not going your way? Absolutely! Are people charging for accommodation taking the piss? Big time. Let’s get started then, shall we?

Jednym z moich marzeń było zagranie spektaklu na Festiwalu w Edynburgu - z wielu powodów. Nie tylko jest to największy festiwal teatralny na świecie otwierający nas na nowe możliwości, ale też niesamowita przygoda w mieście, które przez cały miesiąc tętni kolorem i energią ludzi powiązanych pasją do sceny. Brzmi super! Czy jest to łatwe? Zdecydowanie nie! Czy musimy przygotować się na to, że nie wszystko będzie szło po naszej myśli? Jak najbardziej! Czy ludzie wynajmujący lokum przyjezdnym kpią sobie z artystów wygórowanymi cenami? Koszmarnie! To co, zaczynamy?

Preparation

Let me start with this: not everyone produces a show by themselves like I did. Obviously! But it’s the example I want to give you also to show it is doable! I have written my show, Daddy Issues, and performed it in London and on two UK tours to get reviews. It really helps to do your marketing ground work. I took care ot the festival admin mysef too - which is a big part of the EdFringe prep. The production side of things is a lot of paperwork (emailwork and filling-a-form work if you like). If you wanna do it solo, you can - but be ready to spend quite a bit of your time doing so: there will be a lot of emails coming through each week asking you to fulfil many different tasks on a deadline.

Zacznijmy od tego: nie każdy podchodzi do produkcji festiwalowego spektaklu na własną rekę, jak zrobiłam to ja. Ale chcę o tym opowiedzieć, żeby Wam pokazać, że można i się da! Sama napisałam swój monodram, który miał premierę na festiwalu w Londynie, po czym zabrałam go na dwa tournee po Wielkiej Brytanii, żeby zgarnąć recenzje i móc je wykorzystać do marketingu. Naprawdę polecam nagromadzić trochę materiałów promocyjnych, bo to pomaga potem w sprzedaży spektaklu teatrom oraz biletów widzom. Sama też zajęłam się produkcją i stroną administracyjna przed EdFringe. Papierkowa robota zajmuje sporo czasu, ale można to zrobić solo, o ile jest się przygotowanym na wiele maili, deadlinów i zaproszeń do wysłania dziennie.

Getting there

Based on my London start as an example, you can fly, you can train, you can coach. You can mix and match. I came from London on a National Express coach because it is much cheaper, but mainly because I had all my set with me. Be aware that coaches have luggage limits as well! So read up about it before you bring both a suitcase and your set to the coach station to avoid stress as you may need to book your theatre bits as extra.

Jak dotrzeć do Edynburga? To zależy skąd, oczywiście, ale podam swój londyński przykład. Można samolotem, można pociągiem (co w Wielkiej Brytanii często jest najdroższą opcją), można autokarem. Ja wybrałam się autokarem, bo jest o wiele tańszy, ale głównie ze względu na transport sporej ilości elementów scenografii do spektaklu. Pamiętajcie, że autokary też mają limit bagażu! Także warto się nimi zapoznać zanim dotrzemy na stację, żeby uniknąć stresów i niedomówień.

Your theatre venue

This is down to individual preference of where you apply and then the artistic directors choices of whether they would offer you a slot. I was invited by the Pleasance to perform at the Courtyard, which was a dream come true for me. For anyone considering Pleasance: they are worth it. You feel incredibly looked after by Nic and the team. Very much recommend applying. In general, I think the marketing you got from all the shows you do before applying for the Fringe venues helps with getting the space that is your first choice.

Wybór teatru na Festiwal w Edynburgu. Jest to kwestia mocno indywidualna, możemy wysłać zgłoszenie do wielu i sprawdzić, który teatr zaoferuje nam miejsce. Ja dostałam zaproszenie do Pleasance Courtyard, który zawsze był moim numerem jeden. Jeśli rozważacie Pleasance powiem od razu: warto! Przez cały miesiąc naprawdę można czuć się zaopiekowanym przez Nica i ekipę, pomoc w różnych sytuacjach, a także ze strony technicznej. Wracając do składania aplikacji do teatrów, jak wspomniałam wcześniej, marketing/recenzje pomagają w dostaniu się do naszego wybranego teatru.

Performing

It can be tough, team. Especially if you are taking a solo show there and your directors/producers/writers/techies/friends/whoever you would bring with you are not there all the time or at all. There were many actors who had a full month of performances scheduled and they went home half way through (I would say, if this is something you decide to do, nothing wrong with that. Look after yourselves and your mental health). Tickets can be hard to sell, so you need to remember that flyering will take a big part of your time as well. Again, I think the more marketing prep you do before hand, the more you can include in your materials, leaflets, posters to help you sell your show. Also, apply for various competitions throughout the Fringe (and before) if you can - my play got longlisted for the Popcorn Writing Award by the Popcorn Group and BBC Writersroom, which was announced on the first week of the Fringe and helped with selling my tickets enormously! So apply, cannot recommend and stress this enough. It’s worth it.

Regarding performing specifically a solo show, keep in mind you have no other actors to rely on, so look after yourself! Pleasance allows you to book up to three days off throughout the month, so give yourself a day off as well.

Występy. Nie ukrywam, że czasami może być ciężko! Zwłaszcza, jeśli bierzecie na festiwal monodram, a wasz reżyser/producent/pisarz/techniczny/ktokolwiek inny do wsparcia nie jest z wami przez cały miesiąc. Wielu aktorów, których spektakle chciałam zobaczyć, wróciło do domu w połowie miesiąca (powiem tak, jeśli zdecydujecie się wrócić wcześniej, nie ma w tym nic złego - dbanie o zdrowie psychiczne jest ważne). Sprzedaż biletów bywa trudna, kiedy na festiwalu jest 6 tysięcy innych spektakli, także trzeba pamiętać, że rozdawanie ulotek będzie sporą częścią naszego dnia! Znów, im więcej materiałów marketingowych nagromadzimy przed festiwalem, tym więcej możemy dodać do plakatów/ulotek. Polecam także zrobić research konkursów odbywających się w ramach festiwalu. Moja szuka została nominowana do Popcorn Writing award przez Popcorn Group i BBC Writersroom, co zostało ogłoszone na samym początku festiwalu i bardzo pomogło w sprzedaży biletów. Także wysyłajcie zgłoszenia na konkursy!

Nawiązując jeszcze do brania monodramu na festiwal, warto pamiętać, że nie ma z nami innych aktorów na scenie, więc dbajcie o siebie! Pleasance pozwala zabukować do trzech dni wolnych w czasie festiwalu i naprawdę warto dać sobie przerwę.

The city

Walk a lot! Edinburgh is an absolutely magical and stunning place to get lost in a little. There are so many hidden gems and beautiful spots that can be easy to miss, so go and explore! Additional bonus of performing at the Fringe: you get to know this city very well as you get to live there for a month! Here are some of the spots I recommend:

MOTHER INDIA CAFE - incredible Indian food.
HIMALAYA CENTRE, TIBETAN CAFE - incredible momos (Nepalese dumplings).
THE RAEBURN - a great pub in Stockbridge with an outside garden full of lanterns.
DEAN VILLAGE - a hidden small village with a 19th century buildings over a stream.
CALTON HILL - the most iconic, postcard view of Edinburgh.
ARTHUR’S SEAT - a great hike for your day off offering 360 degree views of the city.
STOCKBRIDGE - a beautiful neighbourhood for a walk away from touristy places. Gorgeous houses!
THE VINCENT PUB - stunning little pub we visited many times, it’s in Stockbridge so more of a local spot than a touristy one, nice for a breather away from the hustle!
EDINBURGH COPY SHOP - this one is for my fellow artists, if you get reviews you wanna print the snippets of to add to posters, head there. You can order via email and pick up next day (in most cases, there may be a slight delay as the Fringe goes on and everyone prints everything, but it’s still very quick and for a decent price).

Miasto! Spacerujecie jak najwięcej! Edynburg jest przepięknym i magicznym miejscem na to, żeby zgubić się nieco w jego ulicach i zakamarkach. Jest w nim wiele ukrytych lokacji, które można łatwo przegapić, także spacerujcie i odkrywajcie! Jednym z bonusów bycia na festiwalu Fringe jest to, że mieszkacie w Edynburgu przez calutki miesiąc i naprawdę możecie poznać to miasto od lokalnej strony. Kilka rzeczy, które odkryłam tym razem:

MOTHER INDIA CAFE - przepyszne jedzenie rodem z Indii.
HIMALAYA CENTRE, TIBETAN CAFE - przepyszne nepalskie pierożki momo.
THE RAEBURN - super pub in Stockbridge z rozświetlonym lampkami ogródkiem.
DEAN VILLAGE - wioska z 19-wiecznymi budynkami nad urokliwym strumykiem.
CALTON HILL - znany z pocztówek widok na miasto.
ARTHUR’S SEAT - wspinaczka na wzgórze oferująca panoramiczny widok. Super na dzień wolny od spektaklu!
STOCKBRIDGE - piękna dzielnica, idealna ma spacer, na uboczu od głównych szlaków turystycznych. Cudowne domy!
THE VINCENT PUB - malutki pub w Stockbridge, bardziej dla lokalnych, niż turystów, z dala od festiwalowego zgiełku.
EDINBURGH COPY SHOP - okej, to dla moich artystów. Jak dostaniecie recenzje, będziecie chcieli je dodrukować do ulotek lub wydrukować jako naklejki na już rozwieszone plakaty. Można zamawiać mailem i zazwyczaj wszystko jest gotowe do odebrania następnego dnia (czasem dłużej, zwłaszcza w samym środku festiwalu, ale nadal wszystko jest donodebrania dość szybko). Przystępne ceny!

The Vincent Pub in Stockbridge - dog friendly, so a great chance to meet some lovely pups!

Most importantly? Have fun, immerse yourself in the festival and the city and enjoy performing at the biggest theatre festival in the world!

Najważniejsze? Dobrze się bawcie, zagłębcie się w festiwalu i cieszcie się z występowania na tym największym na świecie teatru!

The contents of this post belong to me unless stated otherwise, they may not be used for commercial purposes without my consent. If re-posted, please credit me. For more info please check my disclosure agreement page.

Zawartość posta należy do mnie jeśli nie określono inaczej i nie może być używana w celach komercyjnych bez mojej zgody. W przypadku udostępnienia któregokolwiek z elementów proszę o oznaczenie mnie jako twórcy. Więcej na stronie mojej umowy o ujawnieniu informacji.

The Show Must Go On

As an actor you often get asked this question (and no, not that ‘have you been in anything I have seen?’ question this time!) - it’s a question about whether you prefer performing for screen or theatre. Personally I simply can’t answer that. I love acting as a profession, in any style, any form, I knew I wanted to be a part of this world for as long as I can remember - and I enjoy every minute of it, wherever I get to do it. For me, the main difference is about the style of work. With filming, it’s interesting to see the final product at the end of the process, as you hardly ever film scenes in order they are shown on screen. You need to develop a way of bringing the right amount of energy that a scene requires, even if you were to film a final battle on your first day on set. It is a fantastic and crazy adventure… With a lot of waiting. And I mean, A LOT!

Today, however, let me tell you a few words about theatre.

Będąc aktorem bardzo często słyszysz pewne pytanie (i nie, tym razem nie mam na myśli: “mogłam cię w czymś widzieć w telewizji?”) - a mianowicie: wolisz teatr czy kamerę? Jeśli o mnie chodzi, nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Aktorstwo jest moją pasja bez względu na to, gdzie mam szansę ją rozwijać. Dla mnie różnica pomiędzy sceną i pracą na planie jest przede wszystkim w sposobie tworzenia, rzadko kiedy możemy zobaczyć finałowy produkt przy pracy z kamerą, większość scen kręconych jest w pomieszanej kolejności. Musimy sami wypracować swój sposób na wniesienie do sceny właściwej dawki emocji, nawet jeśli nagrywamy scene finałowej bitwy pierwszego dnia pracy. Plus, będąc na planie najwiecej czasu zajmuje czekanie, dni zdjęciowe niejednokrotnie trwają od świtu do późnych godzin nocnych.

Praca z kamerą jest wspaniała, dzisiaj jednak chciałabym napisać kilka słów o tym, czym jest dla mnie teatr.

My mom’s stage debut as Anne of Green Gables - photo: Polish Theatre Institute / Instytut Teatralny

Photography: Polish Theatre Institute / Instytut Teatralny

Anne of Green Gables - photo: Polish Theatre Institute / Instytut Teatralny

With both of my parents being actors, my twin sister and I grew up in the theatre environment, with a lot of cherished memories of velvet costumes, magical looking props and playing hide and seek between the audience seats during rehearsals. Theatre was home, but it was also this weird place where my family came to tell stories to grown up children, whispering lines like some spells that turned them into different people. We watched actors from the wings during their shows that that lines from at some point we got to know by heart. We played in their dressing rooms, being told off for smearing lipstics on the mirrors like crayons.

The World Theatre Day was a celebration. My parents’ theatre hosted an awards ceremony that summed up the artists’ work in the past year. The whole city had a chance to vote for the Best Actress and Actor categories. There were uncountable bouquets of flowers and a strong smell of cologne, ties and evening gowns, awards too heavy for children’s hands to hold easily.

Mając obu rodziców aktorów, razem z moją bliźniaczą siostrą wychowałyśmy się w teatrze, gromadząc masę wspomnień o aksamitnych kostiumach, magicznie wyglądających rekwizytach i grze w chowanego pomiędzy siedzeniami pustej widowni w trakcie prób. Teatr był jak dom, będąc jednoczesnie tym dziwnym miejscem, gdzie rodzice przychodzili opowiadać rozmaite historie dorosłym dzieciom, szepcząc po korytarzach kwestie niczym zaklęcia przemieniające ich w jakąś postać. My natomiast oglądałyśmy aktorów zza kulis, po jakimś czasie znając ich monologi na pamięć, lub bawiłyśmy się w ich garderobach, używając szminek niczym kredek na rozświetlonych lustrach.

Światowy Dzień Teatru był świętem. Teatr moich rodziców organizował coroczne rozdanie nagród podsumowujących ubiegły sezon, całe miasto mogło głosować na najlepsze ich zdaniem role. Pamiętam niezliczone bukiety kwiatów i mocny zapach wody kolońskiej, krawaty i wieczorowe suknie. Nagrody zbyt ciężkie, aby z lekkością mogły je unieść dziecięce rączki.

Photo: Teatr Jaracza w Olsztynie / Polish Theatre Institute / Instytut Teatralny

My relationship with my now late father was complicated to say the least, so for now, I will talk about my mom. She’s always been and still is my biggest inspiration, both on and off stage. She is the main reason why I wanted to become an actor. I remember watching her transform herself with wigs and make up into these unusual characters that weren’t her, and yet we always knew it was just make-believe - and I thought, I will do the same one day. In my head, there wasn’t any other option, maybe because I’ve been used to theatre being a normal part of everyday life, it didn’t feel like an unusual job even when other kids at school asked about it with curiosity.

My mother. Still to this day I think she has superpowers. She’s the strongest and most talented woman I know. She’s been through hell and back and yet, you can hardly ever spot her without a smile on her face. For me, she personifies theatre. She raised my sister Maria and myself all on her own, juggling housework and rehearsals. She would kiss our noses in the wings when exiting the stage, breaking character as soon as she saw us, she couldn’t help it. She would allow us to try on her wigs, draw pictures with her eyeshadows and play on stage after the shows were over so we could perform to an empty audience. She has made life look easy, both on and off stage, which I know now was her own game of make-believe. She wanted her daughters to think she is invincible for as long as possible - and we did believe her.

I’ve always loved watching her rehearsing, sitting at home with a cup of black coffee, a new script and highlighter, asking us to take turns in reading lines with her. And singing, which to this day she does all the time (I’m not exaggerating!), most often without realizing she’s doing it. I have been and still am extremely proud watching her act, with the same feeling I’ve had as a little girl - wanting everybody to know that person is my mom. The Wonder Woman.

Ponieważ moja relacja z nieżyjącym już ojcem nie należała do najłatwiejszych, skupię się więc dzisiaj na mojej mamie. Od zawsze była i nadal jest moją najwiekszą inspiracją, zarówno na scenie jak i poza nią. Obserwowanie jej pracy jest głównym powodem, dla którego poszłam w jej ślady i zostałam aktorką. Nadal mam w głowie obrazy, kiedy to przemieniała sie przy pomocy peruk i makijażu w kogoś zupełnie innego - my natomiast zawsze wiedziałyśmy, że to tylko iluzja, której dawałyśmy się nabierać. Już wtedy czułam, że aktorstwo jest zawodem, który będę wykonywać, kiedy dorosnę - może dlatego, że kiedy byłam mała, inne profesje jakby nie istniały? Aktorstwo było czymś naturalnym, codziennym - nawet wtedy, kiedy inne dzieci w szkole z ciekawością dopytywały się nas o szczegóły zza kulis.

Do dzisiaj uważam, że moja mama na supermoce. Jest najsilniejszą i najbardziej utalentowaną osobą, jaką znam. Nie miała łatwo w życiu, a pomimo tego rzadko można ją zobaczyć bez wielkiego uśmiechu na twarzy. Dla mnie mama jest teatrem. Wychowala mnie i moją siostrę Marie sama, żonglując prace domowe i teatralne. Zbiegając ze sceny w kulisy wychodziła z bycia postacią, żeby w przelocie całować nasze nosy. Pozwalała nam przymierzać peruki, używać cieni do powiek i konturówek zamiast pasteli i ołówków. Zabierała nas na scenę po spektaklach, gdzie odgrywaliśmy scenki przed pustą widownią. Sprawiała, że w naszych oczach życie wyglądało na proste i wesołe, chociaż wiem, że była to jej własna gra w iluzję, w która chciała, żebyśmy wierzyły tak długo, jak sie dało.

Lubiłam podpatrywać, jak probowała swoje kwestie w domu, siedząc z kubkiem czarnej kawy i zakreślaczem, co jakiś czas prosząc którąś z nas o przepytanie jej z tekstu. Lubiłam też słuchać, jak śpiewa, co do dziś robi non stop, najczęściej bezwiednie (nie zmyślam!). Wciąż jestem, tak samo jak przed laty, niezwykle dumna oglądając ją w przedstawieniach, z tą samą wewnętrzną, dziecięcą chęcią powiedzenia wszystkim, że ta Wonder Woman na scenie to moja mama.

Mother just doing her thang! Photo: Polish Theatre Institute / Instytut Teatralny

This year - on this special for all actors day - I feel a little more proud of myself. Last year, I produced and acted in an English translation of a Polish play called “Balladina” - portraying the title role just like my mom did when I was four. It was my little thank you towards her, even if an absolutely nerve-wracking experience having her in the audience watching it! But I made it, with a help of a wonderful director and a dream of a cast, I created a little piece of theatre. I can’t wait to do this production again, setting myself more acting goals for upcoming months. Because that’s what this profession is - you never stop learning, growing, changing, even between jobs. The world is your stage if you are brave, passionate and determined enough to enter it - whatever your dream is, really. And acting is tough, don’t get me wrong. It requires a decent amount of mental strenght to deal with a lot of rejection and criticism, being out of work (beating yourself up thinking you’re not good enough) - but it’s all worth it when you have a chance of doing what you love.

The first thing my mom, my twin and I did this morning? Exchanged messages wishing each other a happy World Theatre Day - and I know we will continue to do so forever. Today, I’m sending love to all theatre lovers, not only actors, directors, technicians, designers, engineers… But to the theatregoers too. Without you, there is no theatre - and believe me, nothing can replace the presence of a live audience and sharing a story together. For that is a true magic of theatre.

Dzisiaj, w Dniu Teatru, jestem nieco bardziej z siebie dumna. W ubiegłym roku wyprodukowałam w Londynie naszą polską “Balladynę” Słowackiego, po angielsku - grając główna postać tak samo, jak mama, kiedy ja miałam cztery lata. Było to po części moje podziękowanie za jej inspirację, chociaż muszę przyznać, że miałam sporo stresu wiedząc, że moja rodzina siedzi na widowni! Niemniej jednak, wraz z pomocą wspaniałej reżyserki i obsady, stworzyłam coś swojego, moją mała cząstkę teatru. Nie mogę się doczekać, kiedy znowu zagramy “Balladynę”, wyznaczam też sobie kolejne aktorskie cele na najbliższy rok. Taki już jest ten zawód, nigdy nie przestajesz sie rozwijać, uczyć czegoś nowego, nawet kiedy masz przestój w pracy. To taki kreatywny świat, który jest twoją sceną, jeśli masz wystarczająco dużo odwagi, pasji i determinacji, żeby na niej stanąć - co w sumie przełożyć można na każda inną profesję. I nie zrozumcie mnie źle - aktorstwo nie jest usłaną różami ścieżką, wymaga dużo siły psychicznej, aby radzić sobie z odmową i krytyką, z okresami bez pracy (kiedy zaczynasz wmawiać sobie, że się do tego nie nadajesz) - ale jest tego wszystkiego warte, kiedy masz szansę robić to, co kochasz.

Pierwsza rzecz, jaką zrobiłyśmy dzisiaj rano z mamą i siostrą? Złożyłyśmy sobie, jak co roku, życzenia z okazji Dnia Teatru - i wiem, że tak już zostanie! Na koniec chciałabym zatem życzyć i Wam wszystkiego najlepszego w tym dniu - nie tylko aktorom, reżyserom, ludziom teatru, ale i wszystkim tym, którzy chodzą na przedstawienia. Bez widowni nie ma teatru - i możecie mi wierzyć, nic nie jest w stanie zastąpić obecności żywej widowni i poczucia wspólnego przeżywania jakiejś opowieści. To jest prawdziwa magia teatru.

Passing Stranger Theatre - the cast of “Balladina”

Sarah Spratley as Goplana, Linus Karp as Sparkfire. Photo: Sebastian Lizon

George Hoey as Kirkor, Peter Martin as Hermit/King Pipiel III. Photo: Sebastian Lizon

Emmy Happisburgh as Mother, George Hoey as Kirkor. Photo: Sebastian Lizon

Anelie Rose as Alina, myself as Balladina. Photo: Sebastian Lizon

Amelie Rose as Alina, myself as Balladina. Photo: Sebastian Lizon

Daniel McCaully as Von Kostrin. Photo: Sebastian Lizon

Sarah Spratley as Goplana, Linus Karp as Sparkfire, Joseph Prestwich as Hornbeam. Photo: Sebastian Lizon

Sarah spratley as Goplana, Greta Cepaite as Impling, Linus Karp as Sparkfire. Photo: Sebastian Lizon

Photography: Production photos: Polish Theatre Institute. ‘Balladina’ by Sebastian Lizon. The contents of this post belong to me, they may not be used for commercial purposes without my consent. If reposted, please credit me and the photographer. Zdjęcia: “Balladyna” - Sebastian Lizoń. Zdjęcia z przedstawień: Polski Instytut Teatralny. Zawartość posta należy do mnie i nie może być używana w celach komercyjnych bez mojej zgody. W przypadku udostępnienia któregokolwiek z elementów proszę o oznaczenie mnie jako twórcy.

Performing a solo show at the Edinburgh Festival Fringe

Preparation

Getting there

Your theatre venue

Performing

The city

World Theatre Day

Anna’s Blog

Featured Posts