Walking in Hampstead

Welcome to Hampstead!

Hidden just a few tube stops away from central London, Hampstead is a wonderful urban village full of quirky alleyways, beautiful Georgian homes, cosy cafes and fresh produce shops. We all want to live there, only few of us can afford to (apparently it has more millionaires living there than any other area in the United Kingdom) - but luckily, it costs us nothing to explore it! When it comes to affiliate areas of London, it’s definitely my favourite. It has a touch of countryside village within a reach of the center of one of the largest metropolis in the world, so there’s surprise to me it attracts so many wealthy and famous. And it’s still quiet and not very touristy, by comparison to other posh neighbourhoods, like Kensington or Chelsea, making for a pleasant Sunday afternoon walk.

Ukryta kilka przystanków od centrum Londynu jest dzielnica Hampstead, niezwykła miejska wioska pełna uroczych alejek, osiemnastowiecznych domów, przytulnych kafejek i sklepów ze świeżymi produktami. Wszyscy chcemy tam mieszkać, bardzo niewielu z nas na to stać (w Hampstead mieszka ponoć więcej milionerów niż w jakimkolwiek innym miejscu w Wielkiej Brytanii) - na szczęście zwiedzanie jej uroków nic nas nie kosztuje! W kwestii bogatych dzielnic londyńskich, Hampstead jest zdecydowanie moją ulubioną. Panuje tam atmosfera bardziej zbliżona do angielskiej wsi, niż miejsca rzut beretem od centrum jednej z największych metropolii na świecie, nie dziwi więc, że przyciąga tak wielu bogatych i sławnych. Jest przy tym niezwykle cicha i nieturystyczna, czym różni się od pozostałych drogich dzielnic, jak Kensington czy Chelsea. Wszystko to sprawia, że jest idealnym wyborem na popołudniowy spacer.

There’s one thing that you can be certain about when choosing Hampstead for a walk - whichever alleyway you turn, you will find something wonderful. It can be as simple as a door still decorated with a Christmas wreath; tempting, like a smell of a freshly baked bread or surprising, like a car being lifted to then slowly disappear into an underground car park like in a supervillan’s house from a Bond movie (it’s true! I saw it happen once - I told you it’s full or expansive homes, often impressively modernised).

Jednej rzeczy można być pewnym, wybierając Hampstead na miejsce spaceru - w którąkolwiek alejkę nie poprowadzą nas nogi, znajdziemy w niej coś niezwykłego. Może to być tak niepozorne, jak wiszący jeszcze na drzwiach świąteczny wieniec; kuszące, jak zapach świeżo upieczonego chleba, albo zaskakujące, jak nagle uniesiony w powietrze na metalowych prętach samochód, chowający się po chwili w podziemnym garażu, niczym w domu czarnego charakteru z filmów o Bondzie (naprawdę! Jak pisałam, w Hampstead cała masa jest nieprzyzwoicie drogich domów, nierzadko zachwycająco zmodernizowanych).

Hampstead High Street

Views of Holly Hill

Christmas wreath on a door of a wonky building - there’s plenty of wonky homes in Hampstead, part of its charm.

The Holly Bush Pub

I wandered off the Back Lane down Streatley Place to find a unique spot looking like straight out of an English novel about magical gardens, called the Mansfield Place. A narrow path leading to the house of the same name, lit by an old-fashion lamp of a subtle glow, is only allows two people to be able to walk passed each other - almost intentional, one can think, as if it was designed to keep this corner as quiet as possible. I stood there, looking at the house at the opposite end, imagining what the flats inside look like, who lived there in the past century, I even allowed myself to daydream about living in it someday. Quite a few minutes passed and not a single person walked past me. As a Londoner, you know you’ve found a hidden gem if that happens, as it’s so unusual in our busy city. If you happen to find this place yourself, remember that it’s a private pathway with many beautiful cottage houses on each side, so respect their owners.

Przechodząc z Back Lane w Streatley Place znalazłam cudowne miejsce, wyglądające jak żywcem wyjęte z angielskiej powieści o magicznym ogrodzie, nazywane Mansfield Place. Wąska ścieżka, oświetlona słabym promieniem ze starej latarni, prowadzi tam do domu o tej samej nazwie. Ścieżka ta jest tak wąska, że mogą przecisnąć się przez nią jednocześnie tylko dwie osoby, zupełnie jakby ktoś zaprojektował ją w ten sposób, utrzymując tym samym w należytym spokoju. Przyglądając się budynkowi na drugim końcu zastanawiałam się, jak wygląda w środku, kto mieszkał tam przez ostatnie stulecia, pozwoliłam sobie nawet pomarzyć o mieszkaniu tam któregoś dnia. Minęło kilka dobrych chwil, nie przeszła koło mnie ani jedna osoba. Jako mieszkaniec Londynu wiesz, że znalazłaś ukryty skarb, kiedy ci się to przytrafia, bo to rzadkość nie widzieć żywego ducha w tym zatłoczonym mieście. Jeśli uda wam się znaleźć ten zaułek pamiętajcie, że to prywatna ścieżka, po obu stronach mająca czyjeś domki, okażcie zatem szacunek ich mieszkańcom.

Try to find a path leading to the Mansfield Place.

Finding more magic in Hampstead is easy. Another enchanting place is called the Flask Walk and I can’t help but to let my thoughts compare it to the Diagon Alley from the Harry Potter series. There’s the Keith Fawkes’ antiques shop that makes me want to jump right in and purchase my wand from Mr Ollivander… Wands or no wands, it’s still a great place. Little copper jugs, porcelain saucers, framed prints, even books about astronomy and vintage furniture, this shop has more to offer than meets the eye. I hope you can find your treasures there.

Znalezienie magicznych miejsc w Hamstead to naprawdę żadna sztuka. Kolejnym wartym zwiedzenia punktem jest Flask Walk, alejka, która natychmiast przywodzi mi na myśl ulicę Pokątną z serii o Harrym Potterze. Jest tam na przykład sklep z antykami Keith Fawkes, do którego mam ochotę wskoczyć i kupić różdżkę od Ollivandera… Różdżka czy bez, nadal jest do sklep pełen różnorakich, przykuwających oko przedmiotów: miedzianych dzbanków, porcelanowych filiżanek, obrazów w ramach, a nawet książek o astronomii i mebli z epoki. Mam nadzieję, że uda wam się znaleźć tam jakieś perełki.

The Flask Walk with Keith Fawkes antique shop

Furniture outside Keith Fawkes’.

The Flask Walk also has a barber, a tailor, a flower shop, a little restaurant and a pub. Have you ever heard of an alley more British?! Jokes aside, it truly has a feel of stepping back in time. The pace is slow, locals drink coffee or stop to buy a bouquet to decorate their homes. Kids curiously poke their heads into the bookshop. Dogs drink from a bowl left for them outside a pub. It’s London, and yet it doesn’t feel like it at all. If there’s any place in town that makes you feel that way, it’s going to be Hampstead.

Flask Walk ma zakład golibrody, krawca, kwiaciarza, niewielką restaurację i klasyczny pub. Słyszeliście kiedyś o bardziej brytyjskiej uliczce?! Żarty na bok, naprawdę można się tam poczuć, jakby przeniosło się w czasie. Czas płynie wolniej, mieszkańcy popijają kawę lub kupują bukiet kwiatów, aby udekorować swój stół. Dzieci zaglądają z ciekawością do sklepu z książkami. Psy zatrzymują się przy wystawionej przed pubem specjalnie dla nich misce z wodą. To Londyn, który jest jednocześnie tak różny od tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Jeśli miałabym wybrać miejsce, które sprawia, że tak właśnie się czuję, to na bank byłoby to Hampstead.

Another way to get to the historic Holly Bush Pub.

Should the weather allows and you wish for yourself to explore a little more, head to the nearby greenery of Hampstead Heath, offering one of the most spectacular views of London skyline from Parliament Hill. It’s perfect for a picnic in the summer, you can also famously swim in the Bathing Ponds and the Lido. Walking there is luckily wonderful in any season: most of the photos here were taken this past winter weekend, but I will leave you with a few snaps from last summer at the end of this post for comparison.

Jeśli pogoda na to pozwoli, a w planach macie dłuższą przechadzkę, wybierzcie się do pobliskiego parku Hampstead Heath, oferującego jeden z najbardziej spekatkularnych widoków na londyńską panoramę ze wzgórza Parliament Hill. To idealne miejsce na letni piknik, jest to też jedno z miejsc dających szansę na wakacyjne pływanie w znajdujących się tam stawach i otwartej pływalni. Spacer po parku jest przyjemny o każdej porze roku: większość zdjęć w tym poście zrobiona została wczoraj, w typowy styczniowy poranek, zamieszczam natomiast poniżej kilka ujęć z ubiegłego lata dla porównania.

Whether you live in London or are planning to visit, spending an early afternoon in Hampstead is worth a detour. It will allow you to see a different side to this fast-paced city. A side far from what travel guides and trip advisors of this world would show you. Venture for yourself and make sure to tell me what you think! I would love to hear your stories of places I might have not yet find.

Bez względu na to, czy mieszkacie w Londynie, czy też planujecie wpaść w odwiedziny, popołudnie spędzone w Hampstead nie będzie czasem straconym. Pozwoli wam na ujrzenie innej strony tego wiecznie pędzącego miasta. Strony, której nie sprzedadzą wam katalogi podróżnicze. Zobaczcie na własne oczy i podzielcie się ze mną waszą opinią! Chętnie usłyszę wasze opowieści o miejscach, których może sama jeszcze nie odnalazłam.

---

Thank you for reading.

Love, Anna XX

Dziękuje za czas poświęcony na czytanie!

Wasza Anna.

Merlose and Morgan grocer and kitchen

Photograph taken by Praca, Immortal Photography

The contents of this post belong to me unless stated otherwise, they may not be used for commercial purposes without my consent. If re-posted, please credit me. For more info please check my disclosure agreement page.

Zawartość posta należy do mnie jeśli nie określono inaczej i nie może być używana w celach komercyjnych bez mojej zgody. W przypadku udostępnienia któregokolwiek z elementów proszę o oznaczenie mnie jako twórcy. Więcej na stronie mojej umowy o ujawnieniu informacji.

An Open Letter To My Sceptics

Thank you.

For every time you told me I should quit: thank you. Thank you for implying that I’m not good enough, for making me feel inadequate. Thank you for patronising me, for explaining to me all the reasons why I wouldn’t make it. Thank you for your doubts, your criticisms, your rejections. Thank you for not believing in me, for stating your justifications on why I can’t reach the next step. For trying to make me feel small.

You’ve told me I won’t be an actor, so I became one. You’ve told me I will struggle because my accent is different, so I went and learned to speak yours, giving me advantage of both. You’ve told me I won’t find work, so I created it myself.

You’ve told me you wanted to make me angry, because that will set a fire in me and get the best out of me - because you understood that nothing gets me more determined than someone telling me of what I cannot do.

You know what?

You were right.

List Otwarty do Moich Sceptykow.

Dziękuję.

Za każdy moment, w którym zasugerowałeś, że powinnam zrezygnować: dziękuję. Dziękuję za sugestię, że nie jestem dość dobra. Dziękuję za protekcjonalny ton, kiedy wyjaśniłaś mi wszystkie powody, przez które miałam nie dać rady osiągnąć swoich celów. Dziękuję za wszystkie zwątpienia, krytykę, odrzucenie. Dziękuję za brak wiary w moje możliwości, za powiedzenie mi, że nie zdobędę moich szczytów. Za to, że miałam poczuć się mało znacząca.

Powiedziałeś mi, że nie będę aktorką, więc nią zostałam. Powiedziałaś mi, że mój akcent będzie mi stał na przeszkodzie, więc nauczyłam się Twojego, dając sobie przewagę obydwu. Powiedziałeś mi, że nie znajdę pracy, więc sobie ją stworzyłam.

Powiedziałaś mi, że chciałaś mnie wkurzyć, aby wzniecić we mnie ogień i wydobyć ze mnie to, co najlepsze - bo wiedziałaś, że nic nie wzbudza mojej determinacji tak, jak powiedzenie mi, że nie będę w stanie czegoś dokonać.

Wiesz co?

Miałaś rację.

Maybe it’s strange, how much motivation I get from someone telling me I’m unable to do something. I enjoy proving wrong a person who tries to put me down, not out of spite, but personal satisfaction with the strength of my will. If I was to be proud of myself for one thing and one thing only, it would be that will to never give up, whatever life throws at me, even if it shakes my self confidence at times.

I used to shy away from calling myself an actor. An artist sounded too profound for me. A creator? Maybe. A word that has became so overused one can wonder what it actually represents. A craftsman? I like that one. It suggests hard work, not luck, lied into an artistic path.

A very good friend of mine once told me to call myself an actor, both when working and in between jobs. It’s a thing many thespians do (and artists in general), we doubt our profession’s name when going through quiet periods, dreading the first question on pretty much everyone’s mouth when learning what we do. “What were you last in?” You sometimes count months to your latest role. “Have I seen you in anything?”

Może to dziwne, ile motywacji daje mi usłyszenie, że mam nie dać czemuś rady. Chyba po prostu lubię udowadniać komuś, że pomylił się co do mnie: nie złośliwie, raczej dla osobistej satysfakcji z własnej siły woli. Jeśli miałabym wybrać jedną cechę własną, z jakiej jestem z dumna, wybrałabym fakt, że nigdy się nie poddaję, nawet jesli życie rzuca mi kłody pod nogi, chwiejąc czasem moją pewnością siebie.

Miałam w zwyczaju unikać nazywania się aktorką. Artysta brzmi zbyt wyniośle. Twórca? Słowo tak bardzo obecnie nadużywane, że można pogubić się w tym, co tak naprawdę znaczy. Rzemieślnik? To słowo lubię. Sugeruje ciężką pracę, nie łut szczęścia, którą wybrukowana jest artystyczna droga.

Bliska mi osoba nakazała mi nazywać się aktorką, zarówno kiedy pracuję, jak i wtedy, gdy nie mam zleceń. To coś , co wielu z moich znajomych artystów również popełnia nagminnie, powątpiewając w słuszność swoich uzyskanych tytułów, kiedy kończy się nam kontrakt; usiłując unikać pytań, które cisną się na usta praktycznie każdej napotkanej osobie, której powiemy o swoim fachu: “W czym ostatnio grałaś?” Czasami liczysz miesiące od ostatniej roli. “Widziałem cię w czymś?”

But we stay. We persevere, anticipating another chance to make us feel alive in someone else’s story, even if just once more. We hope for that brief moment of stillness when we hear “Camera. Action!” before we disappear behind a character. We crave the feeling of being watched by uncounted pairs of eyes while we take them on a journey about someone’s life, about their failures and their dreams. We wait for that call, casting after casting, rejection after rejection.

Because in all these moments, rejection doesn’t matter. The hurt you’ve once felt dissolves under the weight of a story and makes you feel like all that hard work and everything you’ve put into your craft pays off, you get a chance to feel like you’re exactly where you belong.

Wouldn’t it bother you if someone felt like they can take that away from you with just one word that cuts like a knife?

Lecz wciąż trwamy, niecierpliwie wyczekując kolejnej szansy, by zmierzyć się z nową historią. Mamy nadzieję, że choćby raz jeszcze zdarzy się nam ta specyficzna chwila skupienia, po której brzmi “Kamera. Akcja!”, a my znikamy za co róż inną postacią. Tęsknimy do uczucia niezliczonych par oczu, skupionych na nas, kiedy zabieramy ich ze sobą w podróż o czyimś życiu, porażkach, tęsknotach. Czekamy na telefon, kasting po kastingu, odmowa za odmową.

Bo w takich chwilach odmowa nie ma znaczenia. Urazy, z którymi się borykaliśmy znikają pod ciężarem snutej opowieści, a my czujemy, jak ciężka praca, którą wkładamy w nasze rzemiosło, odpłaca nam się poczuciem przynależności, bycia na właściwym miejscu.

Nie dręczyło by Cię, gdyby ktoś chciał ci to poczucie odebrać, nawet jeśli tylko tnącym jak nóż słowem?

I am done apologising for what I want. Explaining myself, like I’m somehow doing something wrong by not giving up or changing my career choice. I am sick of hearing what I can’t do. I am tired of being the nice girl who smiles at networking events to people who don’t care, with their full pockets and hidden agendas, your Little Miss Polite, your Have-A-Good-Day, a girl you can look down on from a pedestal.

So come and tell me how I’m not worth it. Come and tell me I won’t make it. Please, tell me exactly how I’m going to fail and watch me go and do the opposite. Just you wait.

I’m not saying I’m excellent, not even close. Maybe I’m awful, unskilled, delusional. Trust me, I doubt myself a lot, my inner critic is the most opinionated arsehole I know. But I’m growing, at least. Moving forward. Acting, writing, creating, it’s all work in progress. I’d take constructive criticism over handfuls of praises any day. A wonderful 80-year-old actress once told me she’s still learning her craft. Isn’t that the point?

And yes, I’m disappointed too sometimes. Mostly when the words implying I can’t make a difference come from people who I trusted to have at least a speck of faith in me. Or at least give me the benefit of a doubt. But it’s okay, you see, because at the end of the day, I know who will actually be by my side.

So, to all my sceptics - thank you. For giving me the best gift you ever could: the motivation to show you you were wrong about me. I’ll see you at the top.

Sincerely and unapologetically,

An Actor.

Anna Krauze

Mam dość przepraszania za to, co chcę osiagnąć. Tłumaczenia się z obranego zawodu, jakbym kogoś krzywdziła faktem, że nie zamierzam zrezygnować lub zmienić ścieżki kariery. Mam powyżej uszu bycia nad wyraz miłą na ewentach względem osób, które upajają się swoimi stanowiskami, poklepując po pełnych kieszeniach i patrząc z gôry na takich, jak ja.

Chodz zatem i powiedz mi, że się nie nadaję; wyjaśnij mi, proszę, z detalami to, jak mi sie nie uda. A potem patrz, jak robię zupełnie na odwrót.

Nie mówię, że jestem świetna w tym, co robię, wręcz przeciwnie! Być może jestem okropna i brak mi talentu. Watpię w siebie jak każdy, a wewnętrzny krytyk w mojej głowie jest najbardziej przemądrzałym dupkiem, jakiego dane jest mi słuchać. Ale przynajmniej się rozwijam. Brnę naprzód. Aktorstwo, pisanie, tworzenie, to wszystko praca w toku. O wiele chętniej przyjmę konstruktywną krytykę, niż naręcza pochwał. Pewna wspaniała 80-letnia aktorka powiedziala mi kiedyś, że nadal uczy się swojego zawodu. Czyż nie o to w tym chodzi?

I tak, czasem jestem też zwyczajnie rozczarowana, zwłaszcza kiedy słowa sugerujące, że i tak niczego nie zmienię, padają z usty tych, o których myślałam, że mają choć cień wiary we mnie. Ale nie szkodzi, bo upewniam się wtedy, kto naprawdę będzie trwać u mego boku.

Zatem, do wszystkich moich sceptykow - dziękuję. Za podarowanie mi najlepszego z prezentów: motywacji, aby udowodnić Wam, że mylicie się co do mnie. Do zobaczenia na szczycie.

Z wyracami szacunku,

Aktorka,

Anna Krauze

---

The contents of this post belong to me unless stated otherwise, they may not be used for commercial purposes without my consent. If re-posted, please credit me. For more info please check my disclosure agreement page. Photography by Leon Edwards.

Zawartość posta należy do mnie jeśli nie określono inaczej i nie może być używana w celach komercyjnych bez mojej zgody. W przypadku udostępnienia któregokolwiek z elementów proszę o oznaczenie mnie jako twórcy. Więcej na stronie mojej umowy o ujawnieniu informacji. Zdjęcia: Leon Edwards.